Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Για ένα πουκάμισο σεξιστικό, για μιαν... Feminazi













Αδέρφια μου αλήτες πουλιά! Το ξέρω ότι έχω λείψει πολυυυυ καιρό, αλλά σ` αυτό το άρθρο θα χρειαστώ την αμέριστη συμπαράσταση όλων σας, διότι ίσως καραδοκούν κοράκια να με κατασπαράξουν. Γι` αυτό αδέρφια ενωθείτε και υπόσχομαι να μην ξαναλείψω τόσο καιρό (και υπόσχομαι αυτή τη φορά να κρατήσω την υπόσχεσή μου).

Επειδή αρκετά από τα τελευταία άρθρα μου ήταν αρκετά μελό (να ψάξετε μόνοι σας προηγούμενα άρθρα, δε θα σας δώσω και μασημένη τροφή), πάμε σε κάτι πιο badass, για να τιμήσω και τον πατέρα μου. Προειδοποιώ, όμως, ότι είμαι λίγο ντεφορμέ.

Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του άρθρου ήταν η απύθμενη βαρεμάρα μου και η άδεια ζωή μου αυτόεδώ το βιντεάκι, που μου έστειλε ένας φίλος. Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε αυτόν τον τυπάκο, σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι. Το θέμα μας, όμως, δεν είναι ούτε ο amazing atheist ούτε ο amazing spiderman. Το θέμα μας είναι αυτές οι σκατόψυχες, κακογαμημένες, τυρομούνες, κομπλεξικές, στενόμυαλες καριόλες (ακόμα δεν ξεκίνησα και με φούρκισαν οι σιχαμένες), που ονομάζονται Feminazi, αλλά κατά κόσμον αποκαλούνται φεμινίστριες. Μωρή αγαρμπομούνα, αντί να εστιάσεις στο γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός ανήκει στο team μιας πολύ σημαντικής διαστημικής αποστολής, η οποία δέκα γαμήμενα χρόνια μετά κατάφερε να προσεδαφίσει ένα «ρομποτάκι» σε έναν κομήτη  και σου αναλύει κάποια σημαντικά πράγματα εσύ στέκεσαι στο γεγονός ότι τι; Ότι φοράει ένα πουκάμισο με σεξιστικό θέμα; Σταματήστε να βλέπετε τα πάντα ως μια αέναη απειλή προς τη γυναικεία ελευθερία, ως κυριαρχία ενός φαλλοκρατικού κόσμου, κ.λπ. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.



Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά του φεμινισμού, και το τονίζω ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΥ. Ορισμός (εκ μπαμπινιώτιου λεξικού): αντίληψη και κίνημα που επιδιώκει την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών και τη διεύρυνση του ρόλου της γυναίκας στην κοινωνία. Για περαιτέρω πληροφορίες εδώ (αν είσαι τόσο λαπάς και βαριέσαι να γράψεις στο google φεμινισμός).

Οι φεμινίστριες πιστεύουν στην ΙΣΟΤΗΤΑ:
ü  Δεν  θεωρούν τα ψηλοτάκουνα, τα σουτιέν, το ξύρισμα ή το μακιγιάζ σύμβολα καταπίεσης ή παράδοσης στις ορέξεις των αντρών (το σουτιέν το φοράω, διότι στα σαράντα μου δε θέλω να φαίνεται το στήθος μου κάτω από τη φούστα, ξυρίζομαι διότι αφενός με εκνευρίζουν οι τρίχες και αφετέρου για λόγους υγιεινής και όχι διότι είναι ντεκαυλέ για τα αρσενικά ή για να αποφύγω τον πνιγμό του καλού μου κάθε φορά που επιδίδεται σε στοματικό, βάφομαι διότι απλά μου αρέσει και όχι για να προσελκύσω τα αρσενικά όντα του είδους μου).
ü  ίση αντιμετώπιση του ανθρώπου ανεξαρτήτως φύλου (και εννοώ όλους όχι από τη μία άνδρες και από την άλλη γυναίκες).
ü  ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, την εργασία και τη μισθοδοσία  (καθώς οι γυναίκες ήταν και είναι δυστυχώς αδικημένες, επειδή απλά και μόνο είναι γυναίκες).
ü  δεν είναι όλα τα τραγούδια, τα βίντεο, τα ανέκδοτα, που αναφέρονται σε γυναίκες, σεξιστικά και δεν έχουν σκοπό να υποτιμήσουν τις γυναίκες. Αποτελούν απλώς ένα συνονθύλευμα κλισέ, όπως ακριβώς τα ανέκδοτα περί Ποντίων, ξανθών (τις οποίες αντίθετα κράζουν οι Feminazi διότι τους χαλάνε την πιάτσα), υπέρβαρων, όπως επίσης και των ανδρών.
ü  ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ: αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, όπως όλες οι κοινωνικές ομάδες με καταπιεσμένα δικαιώματα, διότι θέλουν να γνωστοποιήσουν τα προβλήματά τους, να ακουστεί η φωνή τους, να αποκτήσουν τον σεβασμό και την ισότητα της κοινωνίας και όχι απλά να γίνουν ανώτερες από τους άλλους!

Και αφού το ξεκαθαρίσαμε, στα δικά μας τώρα: Feminazi (και όχι Fibonacci)
Ετυμολογία: feminist και Nazist (αν και δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη αυτή, καθώς μας γυρνάει σε άσχημες εποχές, αλλά feminazi είναι ο όρος και δεν μπορώ να τον αλλάξω) . Απλό; Απλούσατο!
Ορισμός: Η προσέγγιση των feminazi (και το τονίζω FEMINAZI) για τα περισσότερα ζητήματα είναι από ακραία έως βλακώδης, καθώς μπερδεύουν την βούρτσα με την πούτσα έννοια της ΙΣΟΤΗΤΑΣ με αυτήν της ΟΜΟΙΟΤΗΤΑΣ, σε σημείο που ο άντρας αντιμετωπίζεται μειονεκτικά και ως πηγή όλων των κακών, των επτά πληγών του Φαραώ, του ανοίγματος του κουτιού της Πανδώρας,  ενώ οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι(-ες), αμφιφυλόφιλοι(-ες) και οι trans θεοποιούνται. Εν ολίγοις, φοράς παντελόνι, έχεις πούτσα και πας αποκλειστικά με γυναίκες; Είσαι εχθρός μας, μισογύνης, σεξιστής, γουρούνι, άπληστο φαλλοκρατικό κάθαρμα, κατακάθι της πατριαρχικής κοινωνίας: BURN THAT WITCH!!!

Κοριτσάκια μου όμορφα, ακούστε με λίγο: όσες γελάμε με (καλή και όχι σαχλή) σάτιρα γυναικών, δε σημαίνει ότι συμφωνούμε στην καταπίεση και τη γελοιοποίηση της γυναίκας. Η μαμά μου, πχ είναι καλή οδηγός, αλλά για το παρκάρισμα χρειάζεται θέση, στην οποία χωράνε τρεις νταλίκες, όχι διότι είναι γυναίκα, αλλά διότι δεν τα καταφέρνει καλά (έχει, βέβαια, αποδειχθεί επιστημονικά ότι οι γυναίκες δεν έχουν τόσο καλή αίσθηση του χώρου όσο οι άνδρες). Το παρκάρισμα και η οπισθογωνία μου, από την άλλη, είναι αλφάδι. Επίσης, είμαι πάντα συνεπής στα ραντεβού μου (συνήθως είμαι εγώ αυτή που με στήνουν- και δεν εννοώ στα τέσσερα, παλιοσεξιστές!) και όχι διότι δεν κάνω ώρες για να ετοιμαστώ, αλλά διότι όταν είναι να βγω στις 9μμ ξεκινάω να ετοιμάζομαι από τις 3μμ., και όχι επειδή είμαι γυναίκα, αλλά διότι γενικά μ` αρέσει να κάνω τις δουλειές μου με το πάσο μου και όχι επί τροχάδην.

Ο σοφός (λέμε τώρα) μας λαός, έχει μια πολύ σωστή παροιμία, η οποία λέει: «ΤΑ ΡΑΣΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΠΑ». Λες, δηλαδή, έναν άνθρωπο σεξιστή, ότι αντικειμενοποιεί τις γυναίκες, κ.λπ. κ.λπ. επειδή φοράει μία μπλούζα με ημίγυμνες γυναίκες. Ποια είσαι εσύ που κρίνει τον άνθρωπο αυτό; Με ποιο δικαίωμα; Με το δικαίωμα της Feminazi; Αν οι φεμινίστριες είχαν ξεκινήσει τους αγώνες τους με τα δικά σας μυαλά, εγώ αυτή τη στιγμή δε θα έγραφα, αλλά θα ήμουν στην κουζίνα, ετοιμάζοντας φαγητό για τον άντρα μου και το μεγάλο μου παιδί, ενώ θα βύζαινα το μωρό και  θα τάιζα το δίχρονο για να το κοιμίσω και στη συνέχει να απλώσω το 3ο πλυντήριο της ημέρας. Τα μικρά μας Feminazis, λοιπόν, κράζουν κάποιον, ο οποίος χρησιμοποιεί τη φράση «πως μιλάς έτσι, σαν αδερφή», κάποιον άλλον, ο οποίος λέει μια κοπέλα τσούλα που είναι ντυμένη ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά και «φτηνά», κάποια άλλη, η οποία λέει «σόρρυ κορίτσια που άργησα, αλλά έκανα 3 ώρες να παρκάρω», ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ που αυτές κράζουν έναν άντρα, ο οποίος φόρεσε ένα πουκάμισο με βυζαρούδες και κωλαρούδες. Εν ολίγοις, κάνουν κάτι σχιζοφρενικό:  κράζουν τα στερεότυπα και το Slut-shaming, ενώ αυτές οι ίδιες δημιουργούν άλλα και γίνονται μεγαλύτερες ρατσίστριες από τους φερόμενους ως ρατσιστές. Προτείνω, λοιπόν, να τα πετάξουμε όλα και να κυκλοφορούμε όλοι γυμνοί! Πόσο γαμάτο θα ήταν αυτό!

Κουνήστε λίγο τα κεφάλια σας να έρθουν στη θέση τους, διότι θα τα πάμε ακόμα χειρότερα. Προσγειωθείτε στη γη και αφήστε τους ικανούς να προσεδαφίζουν ρομποτάκια και διαστημόπλοια, μπας και αυτός ο μάταιος κόσμος πάει κι άλλο μπροστά και ανοίξουν κι άλλο τα μυαλά μας.

Αυτά! Δεν ξέρω αν έχω να πω κάτι άλλο γι` αυτές!

Υ.Γ.3: Δεν είμαι κατά του κινήματος του φεμινισμού και της LGBTQA κοινότητας, όπως αποδεικνύουν και προγενέστερα άρθρα μου. Πρέπει να κάτσω να απολογηθώ σε ένα μάτσο κομπλεξικές, διότι σίγουρα θα σχολιαστεί αυτό.
Υ.Γ.2: Αδέρφια, ενωθείτε! Επειδή, θα μου την πέσουν στα σχόλια, συσπειρωθείτε στον αγώνα!
Υ.Γ.3: Κορίτσια ξέρετε εσείς: στείλτε σήμα στις δικές σας για το άρθρο, και γράψτε στα σχόλια, τα all time classics σχόλιά σας!

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Για τον Μαρκήσιο...

Καλσπέρα σας.


Λογικά θα `χω ξαναπεί, ότι συμφωνώ απόλυτα με τον συγχωρεμένο τον Einstein, στο ότι δύο πράγματα δεν έχουν όριο, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία αν και για το πρώτο δεν ήταν σίγουρος. Απόψε, λοιπόν, θα σας μιλήσω για τον φίλο μου τον… ας τον ονομάσουμε Μαρκήσιο.

Ο φίλος μου ο Μαρκήσιος αποτελεί μια από τις «παράξενες» φιλίες μου και είμαι σίγουρη πως κάποιοι από εσάς θα έχουν μια τέτοια φιλία. Αυτό το παλικάρι ήρθε στη ζωή μου, έτσι ξαφνικά, που λέει και το λαϊκό άσμα (δεν ακούμε σκυλάδικα κατ` τα άλλα, ε;- πάψε φωνή της συνειδήσεως, τι θες πάλι;- να σου υπενθυμίσω ότι δε σε ξέχασα κι ότι υπάρχω ακόμα…- το ξέρεις ότι αυτό είναι αφορμή για να γεμίζουμε χώρο στη σελίδα, έτσι;- προφανώς! πες μου κάτι που δεν ξέρω.- ανάθεμα τώρα κι αν θυμούνται το θέμα του άρθρου, βλάκα!- συμμορφώσουυυυυ.-φύγε παιδάκι μου και πήγαινε να βασανίσεις κανέναν άλλον, διότι σε λίγο θα ξεχάσω κι εγώ τι ήθελα να γράψω.- καλά την κάνω, αλλά να ξέρεις, εδώ γύρω θα `μαι…- ναι, μη σε χάσω κι από πελάτη!). Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, εμφανίστηκε σε μια περίοδο της ζωής μου, που ήμουν τελείως μόνη, ο κολλητός μου έλειπε Θεσσαλονίκη και οι υπόλοιποι φίλοι μου ή δεν με καταλάβαιναν ή ήταν αλλού, οπότε γενικότερα αισθανόμουν και ήμουν μόνη. Οπότε μια μέρα που ήμουν αραγμένη σε ένα πεζούλι και χάζευα τη θάλασσα εμφανίστηκε αυτός. Κάθισε παραδίπλα και κοιτούσε κι αυτός τη θάλασσα. Ξαφνικά έβγαλε το κινητό του απ` την τσέπη και το εκσφενδόνισε στη θάλασσα. Εκνευρίστηκα και ήθελα να τον βρίσω, διότι αγαπώ πολύ τη θάλασσα και δεν μπορώ να βλέπω να τη μολύνουν. Σκέφτηκα, όμως, ότι για να έρχεται εδώ θα την  αγαπάει πολύ και θα τον έχει βοηθήσει, όπως κι εμένα. Κρατούσε ένα πακέτο τσιγάρα. Άνοιξε το πακέτο  κι άναψε ένα. Όταν έφτασε στη μέση περίπου, το έσβησε, το πέταξε και ξεκίνησε να κλαίει. Έκλαιγε με την ψυχή του, έκλαιγε σα μικρό παιδί, έκλαιγε με αναφιλητά, έκλαιγε σα να τα μάζευε καιρό. «Γιατί κλαίς έτσι; Τι σου συμβαίνει;», «Κοίτα τη δουλειά σου κι άσε με εμένα, εγώ σ` ενοχλώ; Ήρθα εδώ για να είμαι μόνος, να μην έχω τον καθένα πάνω απ` το κεφάλι. Άσε με ήσυχο! Αφήστε με όλοι ήσυχο».

Δεν φανταζόμουν τότε το ότι όπως ξεκίνησε η σχέση μας έτσι και θα τελείωνε, με καυγά και φωνές. Σηκώθηκα κι έφυγα και του πέταξα και μια κουκουνάρα στο κεφάλι που είχα μαζέψει καθώς περπατούσα. Πολλές φορές του έχω πετάξει διάφορα ενώ τσακωνόμασταν, μαξιλάρια, ποτήρια, τηλεκοντρόλ, χειριστήριο κονσόλας, τσάντα και άλλα αντικείμενα είτε επικίνδυνα είτε ακίνδυνα για τη σωματική του ακεραιότητα. Είμαι οξύθυμη, τα `χουμε ξαναπεί αυτά, αλλά ο Μαρκήσιος ανήκει στους τρεις ανθρώπους της ζωής μου (και οι τρεις άντρες, δε νομίζω ότι είναι τυχαίο) που μπορεί να με εκνευρίσει σε βαθμό που να πετάω αντικείμενα και να βρίζω σπίτια, θεούς και δαίμονες.  Ένα πεντάλεπτο αργότερα άκουσα βήματα πίσω μου και κάποιον να μου φωνάζει να περιμένω, αυτό δηλαδή που συνέβαινε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα στους καυγάδες μας. Εγώ άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα, αυτός με τράβηξε απ` το χέρι απότομα, «Συγγνώμη…» μου είπε. Τυπικές αντιδράσεις και των δυο μας κάθε φορά που γινόμασταν κώλος, κάθε εβδομάδα δηλαδή.

«Για να `σαι κι εσύ εδώ δεν είσαι καλά. Συγγνώμη για πριν. Έλα, πάμε να καθίσουμε πίσω να σου πω», κι έτσι ξεκίνησε η ιστορία μας. Μιλούσαμε ώρες για μας, γι` αυτά που μας απασχολούσαν… Ήταν μία απ` τις ομορφότερες μέρες της ζωής μου. Με πήγε σπίτι μου και  με καληνύχτισε. Όλο το βράδυ μιλούσαμε με μηνύματα (πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι εποχές, όχι μόνο μαζί του, γενικότερα. Χρυσές εποχές με sms, φευ!). Συζήτηση  στη συζήτηση έμαθα ότι είναι κολλητός του πρώτου μου έρωτα, ναι του τύπου που έγραψα ολόκληρο άρθρο για την πάρτι του. Δεν του είπα τίποτα, το είχε καταλάβει, όμως. Με καταλάβαινε χωρίς να μιλήσω και αυτό μου αρκούσε. Είχαμε μια τρομερή επικοινωνία μ` αυτό τον άνθρωπο. Μπορεί να γνωριζόμασταν τόσο λίγο, αλλά καταλαβαινόμασταν χωρίς να μιλήσουμε. Αυτό μου έλειπε αυτή την περίοδο, αυτό ήθελα, αυτό ζητούσα. Ήρθαμε πολύ κοντά, μιλούσαμε συνεχώς στο τηλέφωνο, βγαίναμε μαζί, παράτησα τους πάντες για να είμαι μαζί του. Είχαμε αναπτύξει μια πολύ παράξενη σχέση αλληλεξάρτησης, τις μέρες που δεν μιλούσαμε δεν ήμουν καλά. Τις μέρες που δε βλεπόμασταν ερχόταν κάτω απ` το σπίτι μου και μιλούσαμε ή απλά κοιταζόμασταν από το παράθυρο. Και γενικά μάλλον είχαμε έρθει πιο κοντά από όσο έπρεπε...

Έτσι ξαφνικά όπως γνωριστήκαμε άλλο τόσο άδοξα σταματήσαμε να μιλάμε, ή καλύτερα σταμάτησε να μου μιλάει. Σταμάτησε να μου τηλεφωνεί, να βλεπόμαστε, πήγαινα σπίτι του και όλο μου έλεγε η μαμά του ότι έλειπε. Ώσπου μια μέρα τον πέτυχα μόνο του, του ζήτησα εξηγήσεις, γιατί σταμάτησε να μου μιλάει χωρίς λόγο. Δεν είχε απάντηση. Πλακωθήκαμε άγρια: βριστήκαμε, χαστουκιστήκαμε, του πέταξα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Στο τέλος μπήξαμε κι οι δυο τα κλάματα και έφυγα κοπανώντας την πόρτα πίσω μου. Δεν τον ξανάδα από τότε. Δεν ήθελα να τον ξαναδώ, είχε πεθάνει για μένα.

Πριν από μερικούς μήνες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν κοινό μας γνωστό, στο οποίο μου ανακοίνωσε το εξής: Ο φίλος μου ο Μαρκήσιος, λοιπόν, διαγνώστηκε προσφάτως θετικός στον ιό του HIV. Και εδώ έγκειται η πρόταση εισαγωγής που έκανα πιο πάνω, διότι ο λόγος, για τον οποίο ο φίλος μου ο Μαρκήσιος κόλλησε AIDS είναι δική του ευθύνη (κατά 80%). Το παλικάρι, λοιπόν, αφενός έκανε σεξ χωρίς προφυλακτικό και αφετέρου πήγε με μία κοπέλα, η οποία είναι συνομήλική μου και έχει πάρει ό,τι πετάει, κολυμπάει, περπατάει, έρπετε, κινείται υπογείως κ.λπ.- you get my point. Στατιστικά, λοιπόν, και μόνο έχοντας ενεργή σεξουαλική ζωή από τα δεκατέσσερα, τρεις συντρόφους σε εβδομαδιαία βάση κατά μέσω όρο (ούτε κάνω πλάκα, ούτε είμαι υπερβολική) και- στο δίνω αυτό, αν και δεν είμαι σίγουρη-  παίρνοντας προφυλάξεις στατιστικά σίγουρα θα έχεις κάποιο «σεξουαλικό» παράσημο,  από το πιο απλό, π.χ. έρπη (που έχει το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού) μέχρι κάτι πιο περίπλοκο όπως μια εγκυμοσύνη. Όταν, λοιπόν, αγαπητέ μου Μαρκήσιε αποφασίζεις να κάνεις σεξ με μία τέτοια κοπέλα χωρίς προφύλαξη, είσαι το λιγότερο βλάκας. Μάλλον, όχι, δεν είσαι βλάκας, ανώριμος είσαι και δεν έχεις πάρει τη ζωή (σου) ακόμα στα σοβαρά.

Αυτή, όμως, πρέπει να την εκτελέσουν. Αν δεν το ήξερε είναι ηλίθια, διότι δεν εξετάζεται. Αν το ήξερε και το έκανε εσκεμμένα- που κατ` εμέ αυτό ισχύει- είναι ανεύθυνη και σκατόψυχη. Το να γνωρίζεις ότι έχεις μια τόσο σοβαρή μεταδιδόμενη ασθένεια και να συνεχίζεις να κάνεις σεξ έστω και με προφυλάξεις είναι ανεύθυνο . Το να γνωρίζεις ότι έχεις μια τόσο σοβαρή μεταδιδόμενη ασθένεια και να συνεχίζεις να κάνεις σεξ χωρίς προφυλάξεις δείχνει σκατοψυχία, μαυρίλα και χαιρεκακία. Δεν μ` αρέσει που το λέω και ίσως να δείχνει μικρότητα, αλλά κάτι τέτοιους ανθρώπους τους σιχαίνομαι και τους μισώ.

Παρ` όλα αυτά, παρ` όλο που ζήτησε να με δει, δεν είχα το κουράγιο. Τελικά, ανέβηκε εδώ στη Γερμανία να με βρει. Την πρώτη μέρα δε δέχθηκα να τον δω. Τη δεύτερη πήγα, απλά και μόνο να μιλήσουμε. Και μιλήσαμε, αλλά κάτι μέσα μου είχε πεθάνει. Δεν ένιωθα έτσι όπως ένιωθα παλιά, νόμιζα ότι είχα απέναντί μου έναν άλλον άνθρωπο…

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

I am bach και κάτι ψιλά...


Καλησπέρα σας.

Βγάλτε ντελάλη, ανακοίνωση στο νετ, χτυπήστε χαρμόσυνα τις καμπάνες και γράψτε ότι ζω και επέστρεψα, biAtches! Ο λόγος απουσίας μου είναι απλός: ΕΡΑΣΜΟΥΣ! Ναι, επιστρέφω Αύγουστο στας Αθήνας, διότι επέλεξα ετήσιο πρόγραμμα. Σύντομα θα αναρτηθούν άρθρα για την ζωή μου στη ξενιτιά καθώς και για να κάνω ζήλια ψώρα σε όσους δεν πήγαν, αλλά και να παρακινήσω όσους έχουν τη δυνατότητα να πάνε ακόμα.

Στη σελίδα της Φιλοσοφικής στο facebook αναρτήθηκε τοσυγκεκριμένο ποστ, με την περιγραφή, της κοπέλας που το ανήρτησε, ακριβώς πάνω από το άρθρο να είναι η εξής:

«ας το πω και από εδώ.

κι όμως.
ξεφτιλα/ισμενη
αγανακτισμενε/η
νοικοκυραια/ε
(και φοιτητακο μαζι),
εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε τους δικούς μας καφέδες
ακριβώς έτσι όπως γουστάρουμε
και στη φιλοσοφική
αλλά και παντού.

Και επιτέλους,
κάνε μας μια μεγάλη χάρη
και β ο ύ λ ω ν ε .»

Όπως ήταν φυσικό ακολούθησε πληθώρα σχολίων. Επειδή, κι εγώ σε κάτι τέτοια δεν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό σχολίασα. Το τι επακολούθησε δε λέγεται. Με prtscn σας παραθέτω τα σχόλια: όπου βλέπετε κόκκινο και τον trollface είμαι εγώ και οι καλοσύνες μου, όπου μαύρο, οι καλοσύνες των υπολοίπων. Περιμένω και τα δικά σας σχόλια, όποια κι αν είναι η άποψή σας. Επίσης, περιμένω και σχόλια επί των σχολίων.
















 BONUS:




 Το τραγούδι της ημέρας: