Κατηγορίες ανθρώπων που με εκνευρίζουν και χαλάνε την αισθητική μου PartII

(Για το PartΙ,πατήστε εδώ!)

Καλησπέρα σας!

Τώρα που η χλεμπονίαση πέρασε για τα καλά, σπεύδω να συνεχίσω την έκκριση υπερτοξικού δηλητηρίου της προηγούμενης εβδομάδας. Πάμε!

«Οι Έλληνες οδηγοί»:

Αυτά τα Νεοελληνόφωνα δίποδα, αυτοί οι ψυχοτροπικοί Νεάντερταλ είναι μια απ` τις «λατρεμένες» κατηγορίες συμπολιτών μας… Ας αρχίσουμε από κάποιους βασικούς κανόνες αγαπητέ Έλληνα οδηγέ: 1) Μάθε κατ` αρχάς ότι Κ.Ο.Κ σημαίνει Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας και όχι Κι Ούτω Καθεξής. Εν συνεχεία μάθε και το περιεχόμενό του, για να έχουμε πιθανότητα και ως πεζοί και ως οδηγοί να βγούμε ζωντανοί, αν βρεθούμε στο διάβα σου. 2) Υπάρχουν ειδικοί χώροι στάθμευσης. Δεν παρκάρεις, λοιπόν, ούτε μπροστά απ` το σουπερ μάρκετ εμποδίζοντας την κυκλοφορία, ούτε στις ειδικές θέσεις και ράμπες για Α.μ.Ε.Α και  εγκύους, ούτε σε χώρους με ένα σήμα ΝΑ απαγορεύεται η στάθμευση- αφού δεν ξέρεις τον Κ.Ο.Κ. τρικαράγκιοζα, πως θα ξέρεις και αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, λογικό. 3) Ο φωτεινός σηματοδότης έχει τρία χρώματα: με το πράσινο προχωράς, με το πορτοκαλί ελαττώνεις ταχύτητα ή προετοιμάζεσαι να ξεκινήσεις (είμαστε απ` τις λίγες χώρες που όταν το φανάρι είναι κόκκινο γίνεται απευθείας πράσινο χωρίς παρεμβολή του πορτοκαλί) και με το κόκκινο σταματάς, σταματάς, σταματάς, σταματάς. Δεν προχωράς! Και καλά, εσύ μπορεί να την είδες ταλιμπάν και να θες να κάνεις διαμαρτυρία αφήνοντας τον μάταιο τούτο κόσμο (καλύτερα, ένας βλάκας λιγότερος, περισσότερο οξυγόνο για μας) αλλά οι υπόλοιποι τι σου φταίμε ηλίθιε;! Επίσης, όταν βλέπεις STOP, δε σημαίνει ελαττώνω ταχύτητα- κάνω την προσευχή μου- περνάω, σημαίνει κοκαλώνω το αυτοκίνητο, έρχεται δεν έρχεται κανείς, κάνω έλεγχο κι ύστερα συνεχίζω. 4) Η ζώνη ασφαλείας και το κράνος δεν είναι «Αχ, μου τσαλακώνει το πουκάμισο, δεν μπορώ να τη φορέσω!» ή «Αχ, μόλις πήγα κομμωτήριο αδύνατον να φορέσω κράνος!». Τα φοράς ακόμα κι αν πας μέχρι το περίπτερο για σοκοφρέτα. Δεν είναι αξεσουάρ που δεν πάνε με τα ρούχα σου, είναι εξαρτήματα που σώζουν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους. Α! Έλληνα born to be wild, easy rider! Το κράνος φοριέται στο κεφάλι, κουμπωμένο και με κατεβασμένο το τζάμι, ΟΧΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ, απόγονε του caveman. 5) Οι δείκτες αλλαγής πορείας (τα φλας, αλλιώς- μη σου βάζω δύσκολα και μου πάθεις κανένα ανεύρισμα) δεν είναι φωτάκια για τα Χριστούγεννα, βλάκα, ούτε τα φώτα είναι το άστρο που λάμπει στην κορυφή του δέντρου! Χρησιμοποιούνται 24/7 (twenty four seven, νόμισες 24/7 και χάρηκες!). 6) Η κόρνα σύμφωνα με τον Κ.Ο.Κ (βλ. 1) χρησιμοποιείται μόνο σε καταστάσεις έκτατης ανάγκης. Και όχι, το να έχεις το ξερό σου πάνω στην κόρνα για να κορνάρεις με το που ανάψει πράσινο το φανάρι, δε θεωρείται έκτατη ανάγκη!

«Τα τσόλια»:

Μιλάω για τις κοπέλες που λατρεύουμε να μισούμε και μισούμε να λατρεύουμε, διότι μας δίνουν συνεχώς τροφή για σχόλια τόσο σε μας που ασχολούμαστε με ιντερνετικό κράξιμο (λέμε τώρα) όσο και σ` όλους τους υπόλοιπους. Η κλασσική παρτόλα ή «από μπροστά παρθένα από πίσω ολόκληροι συρμοί» έχει κάποια γενικά χαρακτηριστικά (είναι είτε νιάνιαρα που προσπαθούν να το παίξουν «έμπειρες» Linda Lovelance είτε «ξεμωραμένες» που ψάχνουν να... περάσουν δημιουργικά τον χρόνο τους/  kitsch εμφάνιση: ξώπλατα και ξώβυζα φορέματα, τα οποία ίσα που καλύπτουν το στρινγκ (αν φοράει), φυσικά νύχια (κατά προτίμηση γαλλικό), λιτό κι απέριττο μαλλί και φυσικά  με τον απαραίτητο κόθορνο/ εκνευριστικό ύφος χιλίων καρδιναλίων «είμαι και πολύ γκόμενα»- και μετά φταίει ο βιαστής, ε;). Μετά, βέβαια, αναρωτιούνται γιατί δεν μπορούν να βρουν ένα παιδί της προκοπής για κάνουν σχέση. Ναι, μάλιστα… Και πολύ ασχολήθηκα.

«Οι ψευτοσυντηρητικοί»:

Υπάρχουν πολλά ταμπού σ` αυτή τη χώρα (το είπα, το λέω και θα το λέω για πολύ ακόμα) που λέγεται Ελλαδιστάν.  Αυτό που με εκνευρίζει, όμως, περισσότερο απ` όλα ξέρετε ποιο είναι (διόρθωση: ένα απ` αυτά που με εκνευρίζουν); Οι ψευτοσυντηρητικοί, τα χριστιανοταλιμπάν που το παίζουν πουριτανοί και ιστορία, αλλά είναι πολύ πιο ανήθικοι από μένα που είμαι ένα απ` τα ποδάρια του οξωαποδώ. Είναι αυτοί που πιστεύουν στον θεό και προσεύχονται να ψοφήσει το σκυλί του διπλανού (το επιδιώκουν κι όλας), μεταλαμβάνουν κάθε Κυριακή και κατεβάζουν πολυελέους εν συνεχεία στο γήπεδο, πιστεύουν ότι οι γκέι είναι εκτρώματα της δημιουργίας και εμείς ακάθαρτοι Βελζεβούλ που κάνουμε προγαμιαίο σεξ αλλά μετά κάνουν «το σκάνδαλο της Arcueil» να θυμίζει πταίσμα μπροστά στα δικά τους Σόδομα και Γόμορρα. Όπως εγώ δεν κρίνω τη συμπεριφορά σου, ύπουλο υποχθόνιο ρακούν, σταμάτα κι εσύ να κρίνεις τη δική μου. Στην τελική δικό μου θέμα το ότι θα πάω στην κόλαση μετά τον θάνατό μου, εσένα τι σε αφορά; Α, ξέχασα Δευτέρα- Τετάρτη- Παρασκευή- Κυριακή το παίζεις καλός Χριστιανός!

«Αυτοί που το παίζουν έξυπνοι»:

Ο εξυπνάκιας, ο κύριος «τα ξέρω όλα», η ξερολιά του οποίου είναι τόσο εκνευριστική, που μπορεί κάλλιστα να σκάσει γάιδαρο. Κατ` αρχάς, μικρέ μου κεφτέ με χέρια και πόδια, δε γίνεται να τα ξέρεις όλα, καθώς η (βαριεστημένη) ζωή σου είναι τόσο σύντομη, που πραγματικά οι γνώσεις που αποκτάς είναι κυριολεκτικά ένα μόριο σταγόνας μέσα στον ωκεανό του σύμπαντος. Αυτό του είδους ιππόκαμποι έχουν ένα γονίδιο, το οποίο λειτουργεί σαν όπλο μαζικής εξόντωσης: βλακεία+ ημιμάθεια+ άγνοια της βλακείας και της ημιμάθειάς τους. Το κακό μ` αυτού του είδους ανθρώπους ιππόκαμπους, είναι ότι ζουν ανάμεσά μας. Πλέον μπορώ να τους διακρίνω με μεγάλη ευκολία. Επιδεικνύουν τις γνώσεις τους μόνο σε ορισμένους ανθρώπους και ορισμένα τμήματα θεμάτων που (νομίζουν ότι) γνωρίζουν και μόλις πας να τους αλλάξεις θέμα, παθαίνουν κοκομπλόκο μεγατόνων, βραχυκυκλώνουν, βγάζουν έρπη, καταλαμβάνονται απ` το πνεύμα του σατανά… πιο απλά δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Το χειρότερο, βέβαια, απ` όλα είναι ότι δε δέχονται να ακούσουν το σωστό ή μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Ταραμά, κάτσε σπίτι σου, ξεστραβώσου λίγο και μετά έλα να μου το παίξεις trivial pursuit.

«Οι εγωιστές»:

Όλοι έχουμε έναν εγωισμό και δε δεχόμαστε να μας προσβάλουν. Αυτονόητο. Το να μη σηκώνεις, όμως, μύγα στο σπαθί σου, το να πιστεύεις πάντα ότι μόνο εσύ έχεις δίκιο ενώ οι άλλοι σου λένε πως δεν έχεις, το να μην αναγνωρίζεις τα λάθη σου, το να ωρύεσαι ενώ (θεωρητικά) έχεις δίκιο δε βγάζει νόημα. Μ` όλα τα παραπάνω κάνεις δύσκολή τη ζωή τόσο τη δική μας όσο και τη δική σου! Τη δική μας διότι σπαταλάμε άδικα μεγάλα ποσά ενέργειας για να καταλάβεις ότι αυτά που σου λέμε τα λέμε για το καλό σου και τη δική σου διότι είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι δε γίνεται να έχεις πάντα δίκιο. Αργότερα αυτό σου δημιουργεί πρόβλημα και στις διαπροσωπικές σχέσεις, καθώς δε θα μπορούν να ανέχονται όλοι μια ζωή την ξεροκεφαλιά και την ξερολιά σου. επίσης, το να μην αναγνωρίζεις τα λάθη σου, δε σε εξελίσσει σαν άνθρωπο. Αντίθετα, σε κρατάει προσκολλημένο στις απόψεις και τα δικά σου «πιστεύω», αποξενώνοντάς σε από τους άλλους, δημιουργώντας έναν κοινωνικά, εγκεφαλικά και ψυχικά ευνουχισμένο άνθρωπο. Γι` αυτό ξεκόλλα, γαμώ το στανιό μου, και άκου αυτά που σου λένε οι άλλοι προσεκτικά! όχι μπενάκης- βγαινάκης!

«Αυτοί που θεωρούν ότι τα κορίτσια δεν ξέρουν να παίζουν video games»: 
(συζήτηση με αγόρι- true story)

Φλου: Παίζω v.g.

Αγόρι: Τι κάνεις; (γέλια)

Φ.: Που είναι το αστείο;

Α.: Λέγοντας v.g. εννοείς το pacman;

Φ.: Όχι, την πασίεντζα!

Α.: Διότι όσα κορίτσια παίζουν ηλεκτρονικά, είναι είτε άσχημα, χοντρά, με κρεατοελιές και στόμα νταλικέρη ή όταν λένε ηλεκτρονικά εννοούν pacman και tetris.

Προς όλα τα αγόρια που διαβάζουν το άρθρο, για να μην καταλήξουν, όπως ο προαναφερθείς, στο ΚΑΤ με σπασμένα πλευρά: μπορεί ένα κορίτσι να παίζει εξίσου καλά (ή και καλύτερα) από ένα αγόρι, απλά και μόνο επειδή γουστάρει. Δεν είναι ανάγκη ούτε να είναι μετεμψύχωση gremlin ούτε με τον όρο ηλεκτρονικά να εννοεί το φιδάκι. Προς ενημέρωσή σας έχω παίξει call of duty  (απλά το λατρεύω), tekken (επίσης μεγάλη λατρεία), nba, halo, max payne, gran turismo ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ super mario, pokemon, sonic hedgehog, the sims, donkey kong. Επίσης, δεν είμαι  σαν gremlin- είμαι πολύ χειρότερη!

«Οι φανατικοί υποστηρικτές των διαδικτυακών αγορών»:

Σ` αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω κάτι, λατρεύω τις διαδικτυακές αγορές και είμαι φανατική υποστηρίκτριά τους. Έχω αγοράσει video games, ηλεκτρονικές συσκευές, ταινίες, cd, βιβλία και πολλά άλλα. Είμαστε οικογενειακώς fan του αθλήματος, με μία μικρή διαφορά. Το γάλα μου το αγοράζω απ` τον Σκλαβενίτη και όχι απ` το amazon. Τι σ` έχει πιάσει;! Δε λέω, σούπερ οι αγορές απ` το νετ, κάθεσαι χαλαρά στο γραφείο σου και κλικάρεις απλά αυτά που θες να αγοράσεις και σε πολύ καλύτερη τιμή! Αλλά τα 10 σεντς που θα γλιτώσεις απ` το γάλα δεν πρόκειται να αλλάξουν την οικονομική σου κατάσταση. Επίσης, το βινύλιο του πανκ συγκροτήματος «Λε πετιτ σκονκ», που έκανε μία επιτυχία το 1976 και εξαφανίστηκε τι το θέλεις, αφού ούτε το πανκ σ` αρέσει ούτε η μπάντα, και το βασικότερο ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΚ-ΑΠ!!! «Ε, να μωρέ το είχε μόνο 2 δολάρια και λέω δε γαμιέται, θα το πάρω!». ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, KILL THAT BITCH NOW, WITHOUT MERCYYYYY!!!

«Αυτοί που κάνουν χαζές ερωτήσεις»:

Μ` αυτούς τους ανθρώπους αντιδρώ κάπως έτσι! Θέλω πραγματικά να τους χτυπήσω στο κεφάλι, να τους το βάλω σε μια σακούλα για να πάθουν ασφυξία και παράλληλα θα τους έχω στην ηλεκτρική καρέκλα, αφού πρώτα τους έχω κάνει δηλητηριώδη ένεση. Στολίζεσαι για να βγεις και σε ρωτάνε: «Θα βγεις;» (Όχι, αλλά μπορεί ξαφνικά να έρθει ο πρόεδρος στο σπίτι, με τη φόρμα να είμαι; Τι γνώμη θα σχηματίσει ξένος άνθρωπος;!). Σε σταματάνε στον δρόμο και ρωτάνε: «Συγγνώμη, να σε ρωτήσω κάτι;» (Μόλις την έκανες φίλε μου, τέλος χρόνου για σένα, μπουαχαχαχαχαχα!). Σου τηλεφωνούν στο σταθερό: «Καλημέρα μαρή! Σπίτι είσαι;» (Όχι, στου γείτονα, αλλά έκανα εκτροπή). Τρεις τη νύχτα (καθημερινή κι όλας) χτυπάει το τηλέφωνο, απαντάς με νυσταγμένη φωνή και σε ρωτάνε: «Κοιμόσουν;» (Τι είν` αυτά που λες; Κάνω αχαλίνωτο κλάμπινγκ και μετά λέω για ελληνάδικο. Ψήνεσαι;). Αν είστε μαζοχιστές, δοκιμάστε να μου κάνετε μια απ` τις παραπάνω –ή και παρεμφερείς- ερωτήσεις… Θα περάστε πολύ καλά!

«Αυτοί που θεωρούν ότι για το χάλι μας φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι ξένοι»:

Δε λέω ότι η Μέρκελ είναι αγία και ότι δεν εκμεταλλεύτηκε το κουφάρι μας για να βγάλει χρήματα, αλλά έκανε το καλύτερο για τη χώρα της, λες κι εμείς δε θα κάναμε το ίδιο. Μωρέ τα ίδια και χειρότερα θα κάναμε! Αλλά γιατί άλλο φταίει η Μέρκελ; Ποιος ψήφιζε τους ίδιους ζαμπονιάριδες κάθε τετραετία; Ποιος έκλεβε την εφορία; Ποιος κοίταζε μια ζωή το συμφέρον του και αδιαφορούσε για τους γύρω του (οι Εβραίοι γιατί νομίζετε ότι επιβίωσαν και μεγαλούργησαν; Επειδή όταν καιγόταν το μαγαζί ενός, οι υπόλοιποι δεν έσπευδαν να του κάψουν και το σπίτι, αλλά τον βοηθούσαν να ορθοποδήσει); Σε ποιον έταζε ο υπουργός διορισμό με αντάλλαγμα ψήφους, κι ας μην άξιζε καθόλου; Ποιος έπαιρνε επίδομα πλυσίματος χεριών και έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία; Ποιου παππού η οικογένεια συνέχιζε να παίρνει σύνταξη, ενώ ο παππούς είχε πνεύσει τα λοίσθια εδώ και μια πενταετία; Ποιος συνεχίζει να παίρνει επιδόματα ενώ η κατάσταση είναι ήδη απόπατος (παρ` όλο που έκοψαν τους μισθούς στους δ.υ., αρκετοί συνεχίζουν να παίρνουν επιδόματα- σε άρθρο κυριακάτικης); Ας αναλάβει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καθένας τις ευθύνες τους, και να σταματήσει να τις επιρρίπτει σε άλλους!

«Τα κομματόσκυλα της σχολής»:

Σε σας απευθύνομαι, μικροί εκκολαπτόμενοι κρετίνοι! Αντί να διαολοστείλετε τα κόμματα μαζί με ένα κραυγαλέο «άντε γαμήσου μαλάκα έλληνα πολιτικέ, που υποθήκευσες το μέλλον μου για το προσωπικό σου συμφέρον», κάθεστε και τσακώνεστε σαν τα κοκόρια, υπερασπίζοντας ποιού παράταξη είπε τη μεγαλύτερη παπαριά και έκανε τη μεγαλύτερη μαλακία και φιλάτε κατουρημένες ποδιές για να εξασφαλίσετε μια καλή θέση στο κόμμα. Και αν μου ξαναπείτε ότι δεν έχω ορθή πολιτική άποψη, κάθε φορά που τα βρίσκετε μπαστούνια στον αντίλογό μου, θα σας κρεμάσω ανάποδα απ` τις τζίβες παλιοΚΝήτες, θα σας  κάνω φυσαρμόνικα το γυαλί- πούλμαν και θα σας το χώσω εκεί που ξέρετε σκατοΔΑΠήτες και θα αφαιρέσω το φλώρικο ύφος σας μόνιμα με μία καλοζυγισμένη γροθιά στα υπεροπτικά σας μούτρα κωλοΠΑΣΠήτες! Αντί να στρωθείτε και να τα βρείτε και να κάνετε κάτι καλό για τη σχολή μας, ανεξαρτήτου κόμματος και ιδεολογίας τρώγεστε σαν τα σκυλιά! Θέλουμε ενότητα και κοινό στόχο. Αλλά πού να το καταλάβει ένας λοβοτομημένος αυστραλοπίθηκος αυτό;

Αυτές είναι μερικές μόνο απ` τις κατηγορίες ανθρώπων, που μόλις αναλάβω την εξουσία του βρώμικου αυτού γαλαξία ή θα συμμορφωθούν στους νόμους μου ή θα τους κάνω εγώ –με τον δικό μου μοναδικό τρόπο- να… προσαρμοστούν! Ζώντας, βέβαια, καθημερινά σ` αυτόν τον πλανήτη, θα εμφανίζονται κι άλλες κατηγορίες, οπότε μπορεί να επιστρέψω και με τρίτο μέρος κάποια στιγμή…

Η γρίπη, η αμαζόνα, τα μικτά στρατόπεδα, τα kinky μαστίγια και ο Πυγμαλίων…

                                                       (That moment when you`re falling apart and nobody notices)

Καλησπέρα σας!

Κατ` αρχάς μη με κράζετε! Το δεύτερο μέρος του «Κατηγορίες ανθρώπων που με εκνευρίζουν και χαλάνε την αισθητική μου», θα ανέβει κατά πάσ(τ)α πιθανότητα αύριο, καθώς λόγω ασθενείας ψιλοσάπισα στο αφράτο κρεβατάκι μου το Σ/Κ.

Μη μου ανησυχείτε, δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Κλασσική ίωση εποχής με δέκατα, καταρροή, πονόλαιμο και βήχα, μιας και ο καιρός το παίζει σε διπλό ταμπλό: μια ζέστη μια κρύο (Το μόνο καλό, βέβαια, απ` αυτά την ιστορία είναι ότι έχασα 3-4 κιλά. Δεν έγινα και όσιος ονούφριος, αλλά κάτι λίγα τα εξαφάνισα. Τώρα, βέβαια, θα αρχίσω και πάλι την παραδοσιακή φλου διατροφή, οπότε μπορεί να πάρω και πέντε, αλλά δε βαριέσαι; Διάθεση να υπάρχει!). Βάλε πουλάκι μου μια βροχή και πάτα μας κι ένα κρύο από πάνω! Τόσα ωραία παλτό και τόσα ζευγάρια μποτίνια και μπότες περιμένουν καρτερικά στη ντουλάπα μου να τα φορέσω και να κάνω το κομμάτι μου, κατάλαβε με πια!

Αλλά τι να πεις; Αρσενικό δεν είναι κι ο καιρός; Σιγά μη μου κάνει το χατίρι… Αυτή την περίοδο, όλα τ` αρσενικά του ευρύτερου οικογενειακού και φιλικού μου κύκλου είναι σεληνιασμένα, αλλιώς δεν εξηγείται η συμπεριφορά τους: ο πατέρας μου (όχι αυτός) κοντεύει να γίνει ένα με τον καναπέ. Έχει θρονιαστεί στη γωνία του Βούδα (έτσι την αποκαλούμε με τη μαμά) μπροστά από τον υπολογιστή (παίζει πόλεμο το παιδάκι) και δεν κουνιέται παρά μόνο για μαμ, κακά και νάνι. Ο θείος μου, από την άλλη, έχει τρεχάματα με τη νέα του δουλειά, οπότε ούτε να με κλάσει. Με τον κολλητό, μου στην κατάσταση και στην απόσταση που βρίσκεται, ευτυχώς που μπορούμε και τηλεφωνιόμαστε. Ο τρελός φίλος και συμφοιτητής μου έχει πάντα κάπου να πάει ή κάτι να κάνει. Ο ξάδερφός μου είναι μία κατηγορία από μόνος του. Και φτάνω, λοιπόν, στο σημείο όποιο (ανυποψίαστο) αρσενικό, εκτός κύκλου, με πλησιάζει να το διώχνω κακήν κακώς χωρίς εξηγήσεις, χωρίς τίποτα. Γιατί; Γιατί μπορώ! Θα γίνω αμαζόνα για να μην μπορεί να με πλησιάσει άντρας, το αποφάσισα!

«Τι αμαζόνα, βρε ασβέ, εδώ τις σκάλες απ` τον πρώτο στο ισόγειο κατεβαίνεις και σου βγαίνει η γλώσσα τρία τετράγωνα πιο κάτω!». Καλά, εδώ που τα λέμε, δεν έχεις κι άδικο. Πάλι γράφτηκα στο γυμναστήριο, αλλά τρίχες, ένα μήνα πήγα! Το `χω τάμα μια φορά να πάνω λίγο παραπάνω. Γι` αυτό μία είναι η λύση: στρατός και για τις γυναίκες (για την ακρίβεια μικτά στρατόπεδα, τα οποία θα λύσουν και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, που λέει κι ένας φίλος μου). Και όχι «αλίκες» και «μοδίστρες» για να κάνουμε νύχια και μαλλιά. Ο.Υ.Κ., καταδρόμια, αλεξιπτωτιστές, κ.λπ. Να γίνουμε φιτ και μετά την απόλυση ό,τι θέλει να κάνει η καθεμιά. Μέχρι τότε θα έχω γίνει γουόντερ-γούμαν και ποιος με πιάνει.

Μπορεί να κράζω τα Νεοελληνόφωνα δίποδα, αλλά κι εγώ κατά βάθος μια απ` τα ίδια είμαι. Κι εγώ μόνο με βούρδουλα μπορώ να προσαρμοστώ. Κι αυτό φαίνεται απ` τη γυμναστική. Πρέπει, δηλαδή, να είναι κάποιος (a.k.a. στρατιωτικός) από πάνω μου και να με υποχρεώνει να κάνω γυμναστική. Αφήστε που είναι και πιο kinky σαν ιδέα, ξέρεις: εσύ να παίρνεις πενήντα (push-ups) με παραλλαγή σορτσάκι- τιραντάκι και μαύρη αρβύλα κι ο άλλος από πάνω με το μαστίγιο και- «Εεεεεεε, μαρή μαζέψου! Διαβάζουν και ανήλικα, μέσα θα μας κλείσουν!». Έχεις δίκιο, αλλά τι να κάνω κι εγώ; Γυναίκα είμαι κι εγώ, με πιάνει το κάτι τι μου! Τι έλεγα; Α, ναι! ότι ακόμα κι εγώ κατά βάθος έχω κάποια «ψήγματα» από Ελλαδιστάν, βαθιά μέσα μου. Ε, τι να κάνω; Γονίδιο είναι αυτό, δεν αποβάλλεται (δυστυχώς)!

Και που γεννήθηκα πάλι καλά να λέτε, διότι με τους ρυθμούς που αποφάσισαν να κάνουν οι δικοί μου παιδί, μπορεί καν να μην είχα γεννηθεί και να στερούσα από την παγκόσμια κοινότητα την απύθμενη σοφία μου και από εσάς το μοναδικά ευφυές χιούμορ μου. Με τις αποφάσεις των δικών μου, μπορεί να ήμουν ο δεκάχρονος Πυγμαλίων και όχι η εικοσάχρονη δεκαεννιάχρονη Φλου.

Για να φύγει από πάνω μου όλη αυτή η πίεση και το στρες, χρειάζομαι οπωσδήποτε διακοπές, μερικές μέρες μόνο, μακριά από φίλους και συγγενείς, κάπου που δεν έχω ξαναπάει για να καθαρίσω τις σκέψεις μου και να φορτώσω τις μπαταρίες μου, μιας και με περιμένει δύσκολος χειμώνας. Α, και φυσικά ΝΑ ΕΧΕΙ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Ουφ, νύσταξα κι αύριο με περιμένει δύσκολη μέρα από τις 6 που θα ξυπνήσω μέχρι τις 22.30 που θα επιστρέψω σπίτι.

Καλό ξημέρωμα!

Κατηγορίες ανθρώπων που με εκνευρίζουν και χαλάνε την αισθητική μου PartI

Καλησπέρα σας και καλή εβδομάδα!

Όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει είμαι ολίγον τι μισάνθρωπος, καθώς δεν αφήνω ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για κακεντρεχή σχόλια και άδειασμα υπερτοξικού δηλητηρίου. Αυτό το χαρακτηριστικό μου το ενισχύουν ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων, οι οποίες κάνουν κάτι τόσο εκνευριστικά συγκεκριμένο, ενώ παράλληλα χαλάνε την αισθητική μου. Ναι, αγαπητοί αναγνώστες, διότι κάποια πράγματα είναι και θέμα αισθητικής. Πάμε, λοιπόν, να αναλύσουμε αυτές τις κατηγορίες.

«Ιδιοκτήτης που αφήνει τον σκύλο του να τα κάνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί»: 

Εκεί που περπατάω καμαρωτή και με περισσή χάρη ακούγεται ξαφνικά ένα «πλιατσ». Καταλαβαίνω αμέσως τι έγινε, γι` αυτό δεν μπαίνω στον κόπο να σηκώσω το πόδι και να δω το «προφιτερόλ» του ζωντανού ενός άλλου ζωντανού. Το καημένο το ζωντανό δε φταίει σε τίποτα, αλλά το κάθε γκαργκάλι, που βγάζει τον σκύλο του βόλτα, για την καθημερινή άσκηση και «εκκένωση», χωρίς όμως να μαζεύει τα γλυπτά σοκολάτας του ζώου του, μου τη δίνει αφάνταστα. Ψιτ, μπάρμπα και θεια, τα β(λ)ήματα είναι απλά: α) φοράς γάντια μιας χρήσης, β) βάζεις το χέρι σου σε μια σακούλα, 3) πιάνεις τους «μπέμπηδες» του βλασταριού σου, δ) τυλίγεις τη σακούλα και ε) τα πετάς στους ειδικούς κάδους (όπου υπάρχουν) ή στους απλούς κάδους. Εναλλακτικά υπάρχουν, για σένα που σιχαίνεσαι, ειδικές πιάστρες για τα κακάκια του σκύλου σου. Στο εξωτερικό, δηλαδή, που ακολουθούν αυτήν την τακτική είναι φλώροι και ξενέρωτοι, φυσικά, κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι, οι φωστήρες! Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πετύχω τον κάθε ανεύθυνο να μη τα μαζεύει, θα βρεθεί με μία ωραιότατη μάσκα προσώπου από συστατικά φυσικής προελεύσεως.

“Alternative douchebags, hipsters, etc”:

Κάθε φορά που βλέπω αυτά τα γλοιώδη zerk θέλω να φορέσω στολή Σαμουράι, να τα απαγάγω, να τα μεταφέρω σε ανήλιαγο υπόγειο, να τα δέσω χειροπόδαρα σε πάγκο, να τα ναρκώσω και να ξεκινήσω το πετσόκομμα με διάφορα εργαλεία (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε). Κατηγορούν εμάς για μη οικολογική συνείδηση, καπιταλιστικό πνεύμα, μας κράζουν επειδή δεν ακούμε intellectual μουσική και δε διαβάζουμε πρωτοποριακή λογοτεχνία και μπλα, μπλα, μπλα… Πρώτον, εσείς είστε μεγαλύτερες καπιταλιστικές πόρνες από εμάς, διότι εμείς δε ξοδεύουμε κάθε μήνα ένα σκασμό λεφτά (του μπαμπάκα) για να αγοράζουμε το τελευταίο i-phone ή i-pad της αγοράς και τη μπλούζα του τάδε σχεδιαστή επειδή απλά και μόνο είναι του τάδε. Δεύτερον, το να με θεωρείς “200 hundred years behind” (έτσι θα με αποκαλείς κουκλίτσα μου) επειδή δε διαβάζω πεζογραφία ή επειδή διαβάζω Thomas Mann, με κάνει να θέλω να σε πνίξω με την πασμίνα που φοράς αντί για φουλάρι, αφενός διότι δε γουστάρουν όλοι να διαβάζουν κι αφετέρου διότι δεν μπορείς να θεωρείς “ très banal” (είδες; πάλι δική σου έκφραση χρησιμοποιώ) τον Mann, ανεγκέφαλε σαχλογκάργκαλε. Τι μου προτείνεις δηλαδή, τον Αναξαγόρα Κολαμπρινουί; Και τρίτον, άσε τις διαδηλώσεις για τις πολυεθνικές και για τα δικαιώματα των ανθρώπων στον τρίτο κόσμο, διότι απλά με κουράζεις. Επειδή εσύ μπορείς να κάνεις dolce vita με τα φράγκα του επιχειρηματία πατέρα σου, πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο με την ξερολιά σου και την ειρωνική φάτσα σου; Άντε να αρμέξεις κανα τράγο στο χωριό σου!

«Ο μάγκας που πετάει δεξιά κι αριστερά τα σκουπίδια του»:

Άκου μπάρμπα, υπάρχουν κάτι μεγάλα κουτιά στους δρόμους συνήθως σε χακί ή ασημί χρώμα και διάφορα άλλα μικρότερα ποικίλων χρωμάτων, τα οποία λέγονται ΚΑΔΟΙ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ για να πετάμε μέσα τα σκουπίδια μας (υπάρχουν και κάτι μπλε που είναι ανακύκλωσης, αλλά δε θέλω να σε βραχυκυκλώσω ημιμαθή μου μπούρτζο). Οπότε κράτα το γαμημένο το φραπόγαλο στο αυτοκίνητό σου και πέτα το σπίτι σου, (μην ανησυχείς δε θα παρεξηγηθεί η γκόμενά σου), μάσα την τσίχλα σου 10 δεύτερα παραπάνω και πέταξέ την στον κοντινότερο κάδο (δε γουστάρω να ξεκολλάω απ` τα παπούτσια μου τη τσίχλα σου, μου φτάνουν όλα τ` άλλα μικρόβια που μαζεύω, δε θέλω και τα δικά σου!).

«Αυτοί που πετάνε όλα τα σκουπίδια στους κάδους ανακύκλωσης»: 
Στρουγγανόβλαχε, οι μπλε κάδοι είναι για ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΙΜΑ ενώ οι άλλοι κάδοι είναι για ΟΛΑ τα υπόλοιπα απορρίμματα (βλ. πάνω). Εσύ είσαι μπόζος και αντί να κάνεις πέντε βήματα παραπάνω για να τα πετάξεις στον σωστό κάδο, τα πετάς στον ανακύκλωσης που τυχαίνει να είναι μπροστά απ` το σπίτι σου. Μπράβο σου, μόλις έκαψες 32 θερμίδες λιγότερες! Δε σου λέω να ξεχωρίσεις τα ανακυκλώσιμα απ` τα υπόλοιπα, καθώς αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο εξελικτικό βήμα για σένα ιππόκαμπε της βαλκανικής Τανζανίας, τουλάχιστον όμως ρίχνε τα όλα μαζί στους απλούς κάδους!

«Ο Clubάκιας»:

Καθένας έχει τον τρόπο του να διασκεδάζει και να ψυχαγωγείται και δεν μπορείς να τον κατακρίνεις γι` αυτό. Μπορείς, όμως, να κατακρίνεις κάποιον που  ξημεροβραδιάζεται σε club, καθώς αυτή η ασχολία δε δείχνει ιδιαίτερη «αντίληψη» χωροχρόνου. Ένας απ` τους λόγους που πίστευαν πως έχω Aspenger,  ήταν το ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικό παιδάκι (ενώ τώρα που μεταλλάχθηκα ξαφνικά σε τέρας… κοινωνικοποίησης, γράφω ολόκληρο άρθρο για τα μισανθρωπικά μου ένστικτα!). Εν ολίγοις, ένα παιδί που θεωρεί πέντε άτομα πλήθος σε συναυλία των Dire Straits χρειάζεται ψυχολόγο, ενώ το να τρέχεις από πάρτι σε πάρτι και από opening σε opening, είναι ό,τι πιο φυσιολογικό. Ok, δε λέω ότι το να θεωρείς πέντε άτομα συνωστισμό είναι το πιο φυσιολογικό, αλλά μη μου λες ότι το club είναι χώρος κοινωνικοποίησης και ψυχαγωγίας, διότι θα τραβάω τις μπούκλες μου! Ας κάνουμε μία ανάλυση κατ` αρχάς των όρων ψυχαγωγία και διασκέδαση. Διασκέδαση(<διά+ σκεδάννυμι, δηλ. διασκορπίζομαι, δηλ. κάνω πράγματα για να περνώ καλά), ψυχαγωγία (<ψυχή+ ἄγω, δηλ. οδηγώ την ψυχή, δηλ. ικανοποίηση ψυχής μέσω δραστηριοτήτων που σχετίζονται με τέχνη ή αθλητισμό). Συμπέρασμα: αν ξανακούσω κάποιον να λέει το clubbing ψυχαγωγία, να ετοιμαστεί για ιαπωνικά βασανιστήρια (ναι, ναι… έχω διαβάσει πολλά γι` αυτά και έχω εφαρμόσει ακόμα περισσότερα…). Ξεκαθαρίσαμε, λοιπόν, ότι το clubbing είναι ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ, αν μπορούμε, βέβαια, να χαρακτηρίσουμε έτσι τα τραγούδια, των οποίων τη μουσική θα ζήλευε ο Jean Michel Jarre και τους στίχους ο Μάρκος Βαμβακάρης, ποτά τα οποία σε στέλνουν αδιάβαστο μέσα σε nanosecond, ατμόσφαιρα που θυμίζει θάλαμο αερίων στο Auschwitz, υγιεινή που είναι χειρότερη από χημική τουαλέτα με ραδιενεργά απόβλητα στην οποία μόλις έγινε πυρηνική έκρηξη κ.λπ. Ας περάσουμε στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης. Δεν μπορώ να δεχτώ ως χώρο κοινωνικοποίησης ένα μέρος, στο οποίο η μουσική σε φέρνει στα όρια της κώφωσης και δε σε αφήνει να αρθρώσεις λέξη. Αν πάλι θέλεις one night stand, τότε οκ. Αλλά εξήγησέ μου, πως στο καλό συνεννοείστε;!

«Αυτοί που μόλις ανοίξει η πόρτα των Μ.Μ.Μ χώνονται μπροστά εμποδίζοντας την έξοδο των επιβατών»:

Αυτό αποτελεί ένα από τα περιστατικά που  αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν έχουμε εξελιχθεί όλοι σε homo sapiens sapiens. Βρε ασβέ, αφού βλέπεις ότι ΗΔΗ είμαστε σαν κονσερβοποιημένες σαρδέλες, που πας να χωθείς; Δεν χρειάζεται να έχεις το IQ του Hawking για να καταλάβεις, πως πρώτα πρέπει να αδειάσει το βαγόνι/λεωφορείο για να μπουν άλλοι επιβάτες. Αλλά εσύ εκεί! της Λιλής σου ο χαβάς! Να δω που θα χωρέσεις. Στην ίδια κατηγορία, βέβαια, ανήκουν κι αυτοί που ενώ βλέπουν ότι το λεωφορείο είναι σε κατάσταση «πιο τίγκα πεθαίνεις» προσπαθούν να μπουν. Ήμουν τις προάλλες στο τρόλεϊ, το οποίο ήταν σαν το Καραϊσκάκη σε ματς ΟΣΦΠ-ΠΑΟ. Ανοίγουν οι πόρτες στην επόμενη στάση και δεν κατεβαίνει κανένας. Ένας παππούς που στεκόταν έξω κοίταζε από δω, κοίταζε από κει και μου λέει «Άιντε, κάνε πιο μέσα να μπω» και του απαντάω «Που να πάω, κύριέ μου, φίσκα είναι δεν βλέπετε;» (εγώ εν τω μεταξύ είχα γίνει χαλκομανία στην πόρτα). Και τι μου απαντάει ο θεός «Ε, και τι με νοιάζει εμένα; Εγώ έξω θα μείνω;» και κάνει μια αστραπιαία ninja κίνηση και σαλτάρει μέσα. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πως έγινε.

«Οι κραγμένες»:

Σε προηγούμενο άρθρο εξέθεσα τη γνώμη μου για τους ομοφυλόφιλους και φυσικά τάχθηκα υπέρ τους. Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί, οι οποίοι ανήκουν σε μία άλλη κατηγορία, αυτή του γελοίου  και του αισχρού. Όταν βλέπω τον άλλον να κινείται σαν τράτα στο Αιγαίο με εννιά μποφόρ, να έχει λιγότερες τρίχες από οποιαδήποτε γυναίκα, να μιλάει σαν την Agnes απ` το “Despicable me” και οι κινήσεις του να είναι σαν τροχονόμου στην παραλιακή, θέλω να του πω «άσε μες κουκλίτσα μου!». Και δεν αναφέρομαι στους θηλυπρεπείς τύπους. Αναφέρομαι στους ξεφωνημένους. Επίσης, δε γουστάρω να τους βλέπω να καβαλιούνται δημοσίως. Δε λέω να μην έχουν εκδηλώσεις αγάπης με τον σύντροφό τους, αλλά να μην το παρατραβάνε. Δεν τίθεται σ` αυτήν την περίπτωση θέμα ρατσισμού. Τίθεται θέμα αισθητικής. Και ναι, αυτοί χαλάνε την αισθητική μου.

«Τα “παθιασμένα” ζευγαράκια»:

Τα συναντάς στο μετρό, στο σινεμά, στα κλαμπ, στα παρκάκια, στις παραλίες. Όπου κι αν τα δεις αυτά τα ζευγάρια φιλιούνται, χουφτώνονται, πασπατεύονται και γενικότερα βρίσκονται σχεδόν στα προκαταρκτικά. Δε λέω, είναι η χαρά του ηδονοβλεψία, αλλά σκεφτείτε λίγο κι εμάς; Δεν μας δίνετε την εντύπωση των ερωτευμένων. Μας δίνεται την εντύπωση των στερημένων, των ανοργασμικών και των «έχω γκόμενο/-α και χαίρομαι!!!». Δε λέω να είσαι τελείως ψυχρός. Ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα ψιλοχουφτωματάκι είναι ok. Το “public display of affection”, όμως, μου δημιουργεί γέλιο και στομαχικές διαταραχές τεραστίων διαστάσεων, που θέλω να ξεράσω ό,τι έχω φάει τους τελευταίους τρεις μήνες και να σας δώσω χρήματα να πάτε σε κανένα ξενοδοχείο. Α, επίσης εσείς ΥΠΕΡχαλάτε την αισθητική μου!

«Αυτοί που καθυστερούν συστηματικά στα ραντεβού τους»:

Πάντα είμαι κάτι παραπάνω από συνεπής στα ραντεβού μου. Και αν στήσω (πράγμα σπάνιο) το κάνω αφενός διότι μου έχει τύχει κάτι σοβαρό (και παίρνω να ενημερώσω για την καθυστέρησή μου) ή το κάνω εσκεμμένα κανένα δεκάλεπτο σ` αυτούς που πάντα με στήνουν. Είσαι άνθρωπος και λογικό είναι να σου τύχει κάτι, αλλά όταν το κάνεις συστηματικά σε μετατρέπει αυτό σε ιππόκαμπο! Όσοι είστε τυπικοί μέχρι αηδίας σ` αυτά με καταλαβαίνετε απολύτως! Μπούρτζο Έλληνα, όταν λέμε εννιά, δεν εννοούμε εννιά να ξεκινήσεις να ετοιμάζεσαι, εννοούμε εννιά να είσαι εκεί! Στα διάλα!

«Οι έντεχνοι και φιλμ-σνομπαρίες»:

Απ` τις πιο ύπουλες και υποχθόνιες κατηγορίες είναι οι δήθεν κουλτουριάρηδες, οι δήθεν πεπαιδευμένοι μ` εκείνο το αλαζονικό ύφος χιλίων καρδιναλίων «ΕΓΩ ξέρω αυτό, ΕΓΩ ξέρω εκείνο, ΕΓΩ ξέρω τούτο». Για να τελειώνουμε μια και καλή με την πάρτι σας (δύσκολο αυτό, αλλά θα σας κανονίσω μόλις ανέβω στην εξουσία): Πρώτα απ` όλα, δε μ` αρέσει ο όρος «έντεχνο». Δηλαδή, τα υπόλοιπα ήδη μουσικής τι είναι; Αλλά για να συνεννοούμαστε θα χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, εντός εισαγωγικών πάντα. Κι εγώ εκτιμώ και ακούω κάποιους καλλιτέχνες του «έντεχνου», δεν το αρνούμαι. Αλλά δε φτάνω σε σημείο να θεοποιώ τον κάθε «έντεχνο» καλλιτέχνη. Και σε τελική ανάλυση, αν ακούσεις δυο- τρία «έντεχνα» κομμάτια, έχεις ακούσει τα πάντα. Επίσης, ω σινεμαδοκουλτουριάρηδες της πορδής, σταματήστε να ακυρώνετε ταινίες όπως τα “Independence Day”, “Rambo”, “Die Hard”, “Terminator”, κ.λπ. Οι ταινίες αυτές όχι απλά σπέρνουν, έχουν ό,τι θέλουμε να βλέπουμε οι πραγματικοί κολλημένοι του σινεμά. Δεν λέω ότι δε με σαγηνεύει το σινεμά του Νικολαΐδη, του Bergman, του Visconti, του Kubrick, του Lubitsch, του Jodorowsky, του Pasolini, του Murnau, το λατρεύω!,  αλλά δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να μου ακυρώνεις μάστορες όπως Romero και Spielberg επειδή δεν έχουν «βάθος». Θες να μου πεις ότι έχει βάθος το “Melancholia” ή το «Μία αιωνιότητα και μία ημέρα», που είναι τόσο βαρετά, ώστε η αυτοκτονία με οποιοδήποτε αιχμηρό αντικείμενο που βρίσκεται μπροστά μου εκείνη τη στιγμή να φαίνεται σα λογική λύση; (Και ας σταματήσει και το θέατρο του παραλόγου με τον Αγγελόπουλο. Ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης της Ελλάδας και τρίχες κατσαρές! Μεγαλύτερος κλέφτης και μεγαλύτερος κοροϊδίας του σινεμά ήταν. Κι επειδή η παρένθεση αυτή δε θα κλείσει σύντομα, διαβάστε αυτό το άρθρο, και θα καταλάβετε τι εννοώ.)

«Οι φουσκωτοί “solariumομένοι” τύποι με τις απόλυτα φυσικές γκόμενες»:  
Ξέρετε σε ποιους αναφέρομαι. Εκείνος, αναβολιασμένος κάγκουρας (θα έρθει και η σειρά τους) τόσο φουσκωτός που θυμίζει συννεφάκι, με το χρώμα του ξεροτηγανισμένου κολοκυθοκεφτέ, γυαλί-πούλμαν ή gay-ban και -φυσικά- το κερασάκι στην τούρτα: μαγιό—τυροπιτάκι για να τονίζεται το γαριδάκι το συμιακό που βρίσκεται εκεί κάτω. Εκείνη, επίσης σαν ξεροτηγανισμένος κολοκυθοκεφτές, μαλλί φυσικό ξανθό, μιας και είμαστε μια χώρα με κατεξοχήν ξανθούς κατοίκους, βαμμένη και στολισμένη με το σκεπτικό ότι θα πάει στο shisha, νύχια που θα ζήλευε τόσο ο Wolverine  όσο και ο Freddy Krueger κι ένα λιτό και απέριττο μαγιό. Το θέαμα είναι επιεικώς γελοίο και με κάνει να θέλω να αναφωνήσω «Το τσίρκο ήρθε στην πόλη μας!». Προσπαθώ να σβήσω αυτή την εικόνα μια για πάντα απ` τη μνήμη μου, διότι οι εφιάλτες απ` τον Chucky και τη νύφη του με καταδιώκουν όλο τον χρόνο, κάνοντάς με να ξυπνάω ιδρωμένη τα βράδια.

«Οι Κάγκουρες»:

Θα μένανε εκτός λίστας τα καγκουρίνια; Τι να πρωτοσχολιάσω εδώ; Τα μουσικά τους ακούσματα που περιορίζονται σε bitάκια, τα οποία έχουν μία και μόνο επιλαμβανόμενη νότα, και σε γυφτοσκυλάδικα; Το ντύσιμό τους με το πόλο μπλουζάκι με σηκωμένο τον γιακά (το πιο φριχτό απ` όλα νομίζω, το αποκορύφωμα του Kitsch), το κολλητό ξεβαμμένο τζιν και τα τρίπατα ασημί αθλητικά; Τις αισθητικές και τις μηχανικές «βελτιώσεις» με τις παρεμβαίνουν στα αυτοκίνητά τους; Την ηχορύπανση που προκαλούν στο νευρικό μας σύστημα, (για να προσελκύσουν τα θηλυκά του είδους) επειδή νομίζουν ότι τα ηχεία τους είναι κατάλληλα για να παίζουν psychedelic trance, ενώ στην πραγματικότητα ψαλιδίζουν τον ήχο; Τι απ` όλα, τι…;

«Οι Vegans και οι Vegeterians»:

«Ιιιιιιιουυυυυ! Είναι δυνατόν να τρως ό,τι έχει τέσσερα πόδια, κολυμπάει ή πετάει;». Ναι, είναι δυνατόν, μικρέ μου ασβέ, να καταναλώνω κρέας. Δεν είναι ούτε παράνομο, ούτε κόντρα στη φύση μου, ούτε αηδιαστικό. Είναι απολύτως φυσιολογικό. Αν θεωρείς ότι κάνω κάτι που αντιτίθεται στους νόμους της φύσης, για να σε δω να λες και σε ένα λιοντάρι να μην κυνηγάει αντιλόπη και να τρέφεται με φρέσκα φρούτα ή σε ένα φίδι να αφήσει ήσυχα τα ποντικάκια και να το ρίξει στους κορμούς. Βέβαια το νόμπελ ασυναρτησίας το θέλουν αυτοί που δεν τρώνε ούτε τα παράγωγα των ζώων (μέλι, αυγά, γαλακτοκομικά, κ.λπ.) καθώς θεωρούν ότι τα «εκμεταλλευόμαστε»! Την αμυγδαλιά την έρμη που την ξετινάζεις κάθε χρόνο, δεν την εκμεταλλεύεσαι; Τον σκύλο που τον έχεις για συντροφιά, επειδή είσαι πιο στριμμένος κι από μένα και δεν μπορείς να σταυρώσεις άνθρωπο, δεν τον εκμεταλλεύεσαι; Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω τις άθλιες συνθήκες που εκτρέφονται και σφάζονται τα ζώα, αλλά παντού ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, είτε το πιστεύετε είτε όχι: ο δυνατότερος κατατροπώνει τον αδύναμο. Όλοι είμαστε κρίκοι μιας αλυσίδας και σε καμία περίπτωση δε μειώνω τα ζώα, αλλά υπάρχει κόσμος στην Αφρική που ψωμολυσσάει. Μήπως πρέπει να στρέψουμε κι αλλού το ενδιαφέρον μας;

Φυσικά και δεν τελειώνουμε εδώ φίλτατοι. Θα επιστρέψω πιο σύντομα απ` όσο φαντάζεστε με «Κατηγορίες ανθρώπων που με εκνευρίζουν και χαλάνε την αισθητική μου PartII». I`ll beback…

Υ.Γ.: Αυτό το άρθρο θα δημοσιευθεί και στην στήλη μου “(Round up) The unusual suspect”
αύριο. Και φυσικά θα έχετε εσείς την αποκλειστικότητα να το διαβάσετε πρώτοι, για να μη λέτε κι όλας ότι ανέλαβα στήλη και πήραν τα μυαλά μου αέρα και σας ξέχασα...